Marielles Blog over de Wijkzorg: een bijzondere band.

Ik denk dat ze al een jaar of vijf op en af in zorg was bij ons. Ze had regelmatig wonden op haar benen die wij kwamen verzorgen. Zodra de wonden dicht waren wilde ze niets meer van ons weten. Eens in de maand kwam ik, afgewisseld met een vaste collega, nog bij haar om de huid te controleren en haar algeheel welbevinden te monitoren. Wanneer er weer een huiddefect was schroefden we de zorg weer op en zo gebeurde het dat mijn collega en ik samen de zorg voor mw uitvoerde. Mw had het niet op iedereen en stak dat niet onder stoelen of banken. Scherp van tong en vooral erg gesteld op haar eigen leven en haar eigen leefstijl. Het team accepteerde dat en mw wist dat er dus maar twee aanspreekpunten waren.

Tijdens de zorgmomenten had ik mooie gesprekken met mw. Ze was intelligent en spelde de krant uit. Had nog wekelijks pianoles, want ook met 88 jaar, kun je nog leren kind! We spraken over van alles, het leven, de kinderen, mijn kinderen en kleinkinderen. Geen onderwerp werd overgeslagen. En bij vele gesprekken probeerde zij altijd een les toe te voegen. Ze sprak ook open over het leven en haar ultieme wens voor als het einde zou komen: thuisblijven en niet naar het ziekenhuis. Thuis in mijn eigen bed wil ik sterven zei ze. 

Toen de grote achteruitgang zich aankondigde, kwamen al deze gesprekken goed van pas. Mw was meerdere keren gevallen en kon amper nog voor zichzelf zorgen. Haar drie zoons maakte zich grote zorgen. Ze zagen het somber in en hadden bedacht dat mw niet meer thuis kon blijven en zij spraken over opname in een verpleeghuis. Want ze dachten ze is vast niet ziek genoeg voor euthanasie of palliatieve sedatie. Mijn collega belde mij om te overleggen, wat te doen. De wens van mw was duidelijk, mijn inziens de indicatie ook. Dus restte de taak van mijn collega om zich als woordvoerder voor mw op te werpen. Alle feiten en indicatoren hadden we besproken en wij waren van mening dat mw binnen de criteria zou vallen voor euthanasie. 

Ook de huisarts dacht, na uitvoerig gesprek met mw en de familie, dat mw in aanmerking kon komen. Hij nam contact op met de scen arts en zo was het binnen een week rond. Mw kon thuis blijven en kwam in aanmerking voor het beëindigen van haar leven. En zo was het vandaag haar laatste dag. Mijn collega verzorgde haar vanmorgen voor de laatste keer en mijn collega en ik zouden de infuusnaald plaatsen. 

Bij mw aangekomen geeft zij aan er helemaal klaar voor te zijn. Ze is zo stellig en dankbaar dat het zover is, het is zo bijzonder. Terwijl wij spullen klaarleggen kletst mw ons de oren van het hoofd. Ze is kraakhelder en is zelfs deze dag nog scherp. Ze wil straks nog een luchtje op en een kop koffie. Ze kletst honderduit. Onderwijl  proberen we om het naaldje te plaatsen en na twee pogingen en rollende vaten, besluiten wij  om de ambulance te laten komen. Zij hebben zoveel ervaring, zij prikken met hun ogen dicht. En wij willen mw niet onnodig pijn doen. We beloven te wachten tot ze er zijn en mw lust wel een kopje koffie.

Wanneer de broeders komen, ontbloot ze direct haar arm en al pratend en grappend plaatst de broeder een infuus. Wanneer het infuus geplaatst is en loopt, is mw heel dankbaar. De broeders gaan nog bij haar zitten en kletsen over het leven en de naderende dood. Mw geeft ook hen nog een paar mooie levenslessen en complimenteert de jongste broeder met zijn beroepskeuze. Mijn collega en ik kijken vanuit de gang naar dit schouwspel, beide aangeslagen omdat ze ons gaat verlaten, maar dankbaar om bij dit moment te kunnen zijn. Terwijl de broeder naast haar zit legt ze haar hand op zijn hand. We leggen het vast met een foto, wat een prachtig moment. 

Vanmiddag heb ik de huisarts een berichtje gestuurd en ook haar sterkte gewenst, het blijft ook voor een huisarts een bijzonder moment. Zij vertelde dat mw in alle rust en zeer tevreden is heengegaan. Dag bijzonder mens.

Liefs Mariëlle