Marielles blog over de Wijkzorg deel: 95

Sinds een week of 5 is ze in zorg. Een vrouw jonger dan ik, puberende dochter in huis en een zeer betrokken partner. Mw had een zware heupoperatie ondergaan. Mw had door onderliggende aandoening al meerdere operaties ondergaan aan haar knieën en heupen. Een bed in de woonkamer. De eerste 6 weken mag het been en de heup niet  belast worden. Partner had zorgverlof gekregen van het werk en deed wat hij kon om mw te helpen.  

Omdat ze niet mobiel was, kreeg zij bloedverdunnende medicatie. Dit wordt dagelijks via een injectie toegediend. Vanuit het ziekenhuis had mw dit meegekregen en na 1x oefenen was het de bedoeling dat zij dit zelf zou gaan doen. De eerste 10 dagen had zij het zelf gedaan, maar doordat de naalden van de spuit erg stomp zijn, en er steeds meer blauwe plekken en bloedende prikplekken op de buik kwamen was zij behoorlijk van slag aan het raken. Het prikmoment was dan ook steeds meer iets om tegenop te zien. Aangezien haar partner vrij ernstige visus klachten heeft , kon hij mw ook niet helpen met het prikken, en zo belde mw de wijkverpleging om hulp te vragen.

Wij kwamen  dus de resterende weken voor het toedienen van de medicatie en deed haar partner overige hulp zoals wassen en aankleden. Naarmate we vaker kwamen, zagen we dat er signalen waren van overbelasting bij mw haar partner. Hij was weer deels aan het werk, deed het huishouden, de boodschappen en zorgde dat mw werd voorzien van eten drinken en hielp hij haar dagelijks met wassen en aankleden en toiletgang. Om de situatie beter in beeld te krijgen en de partner een beetje ademruimte te geven, kwamen wij drie keer per week om de zorg voor mw over te nemen van dhr. Zo ontstond er een vertrouwensband met mw, en leerde we elkaar beter kennen. 

Mw vertelde over haar burn-out en depressie en hoe dit weerslag had op haar. Eerts de zware heupoperatie toen Corona, het was veel allemaal. Daar bovenop verloor ze ook nog haar baan. Alles bij elkaar maakte dat zij best emotioneel was. Desondanks wilde ze graag  vooruit. Nadat zij na 6 weken voor controle bij de specialist was geweest,  mocht zij langzaam haar been steeds meer gaan belasten. En zo kwam vanmorgen het moment waar zij weken naar uit had gekeken, de trap op naar boven en daar douchen. 

Vol enthousiasme begon ik aan het zorgmoment en keek of alles in gereedheid was gebracht. De douchestoel op de juiste hoogte, matjes weg, ruimte vrij om mw veilig naar de badkamer te begeleiden. Het ging voorspoedig en voor ze het wist zat ze onder de warme douchestraal. Overvallen door hevige emoties begon mw te huilen en kon echt even niet stoppen. Door haar even te laten en begrip te hebben voor de situatie,  maakte we er een heel speciaal moment van. Mw genoot en was zo blij dat het steeds beter ging met haar. Maar ook het overweldigende gevoel van afhankelijkheid overviel haar. En dan het troostende warme water van de douche, alles maakte een simpele douchebeurt, heel bijzonder.

Geniet van de kleine dingen.

Lieve groet Mariëlle.