Marielles Blog over de Wijkzorg deel: 102 een nieuwe start

69 jaar is ze en ze belt zelf. Samen met mijn collega ga ik op intake. We zien een kwetsbare, tikkeltje sombere vrouw. Ze vertelt over haar leven en haar klachten. Ze vertelt van de trap te zijn gevallen. Ze heeft veel pijn en loopt moeilijk. Mevrouw zegt dat ze al weken niet meer doucht. Dagen zit ze in haar badjas of ligt ze in haar bed, ze kleedt zich niet meer aan.

Ze rookt en eet niet echt gezond. Ze heeft een hondje die ze niet meer zelf kan uitlaten. Kortom een ingewikkelde situatie. We gaan zorg verlenen en gaan haar helpen met douchen.

We starten drie keer per week met zorg. Wanneer we langer bij haar over de vloer komen zien we steeds meer andere signalen. Ze verwaarloosd zichzelf, maakt een depressieve indruk en valt erg vaak. We kunnen haar moeilijk motiveren en er zit weinig vooruitgang in haar situatie. Wanneer ik haar na mijn vakantie weer zie, merk ik geen verandering op. Door met haar te praten vallen mij een aantal dingen op. Ze maakt een warrige indruk, loopt onstabiel en draait zo nu en dan met haar ogen. Wanneer ik goed rondkijk in het grote huis zie ik lege flessen. Ik denk dat het wijnflessen zijn, maar als ik naar het etiket kijk zie ik dat het whiskey is. In mijn hoofd  probeer ik te bedenken hoe ik de vraag ga stellen. Op dat moment ben ik samen met een collega en bedenk dat ik de vraag nu niet ga stellen. En ik zorg dat ik het volgende zorgmoment alleen naar haar toe ga.

Wanneer ik het volgende zorgmoment ga doen, is het mis. Ze heeft een ongelukje gehad in haar bed. Mevrouw kan zelf haar bed niet afhalen en opmaken, de huishoudelijke hulp komt pas over 4 dagen. Ze is verdrietig, ze heeft een handdoek op bed gelegd en heeft daarop geslapen. Ik stel haar gerust en zeg dat ik haar zal helpen. De slaapkamer ruikt sterk naar urine, het bed en de vloer zijn nat. Ze schaamt zich en wanneer alles is verschoont en zij weer schoon gedoucht beneden is, ga ik het gesprek met haar aan.

Ik vind het best lastig. Vooraf geef ik wel aan dat als zij geen antwoord wil geven op mijn vraag, dat dat ook niet hoeft. Maar onverwachts is zij erg open. Wanneer ik mijn vermoeden heb uitgesproken, geeft zij aan dat zij allang had gezien dat ik haar door had. Er is een opening om over haar probleem te praten. Ze geeft aan dat het een jarenlang probleem is, maar dat zij de laatste maanden meer last heeft van haar probleem. Wanneer ik met haar verder inga op haar lichamelijke en fysieke problemen, lijkt het haar duidelijk te worden dat alles met haar drankprobleem verbonden is. Ik beloof haar om met haar in gesprek te blijven om te kijken hoe wij haar kunnen helpen. Samen met mijn collega spreek ik af om  de situatie aan te pakken.

Het eerstvolgende zorgmoment, belt ze af. Mijn collega en ik werken toevallig samen die dag. Wanneer wij aangegeven dat wij samen, even naar haar toekomen om te kijken hoe het gaat, is ze dankbaar dat we er toch zijn. Ze kan niet op haar benen staan. Wil naar bed, maar kan alleen de trap niet op. We helpen haar met duw en trekwerk. Eenmaal boven aangekomen, zegt ze letterlijk, ik moet stoppen met drinken ik wil dit niet meer. Wanneer we doorvragen en doorpraten, wijzen wij haar op het belang van haar medewerking. Zij moet het doen. Ze wil haar komende jaren anders invullen, het is zover om het probleem aan te pakken.  

We spreken af om dagelijks langs te komen en om contact met de huisarts op te nemen. Want die zal een plek moeten zoeken in een passende kliniek.En zo hang ik op maandagochtend aan te telefoon bij de huisarts. Die is blij verrast met de stappen die wij hebben gezet bij mw. De plek wordt gezocht en we hopen dat mw snel een passende plek krijgt, waar zij geholpen zal worden om met haar probleem aan de slag te kunnen gaan. We hopen wij dat zij een nieuwe start kan maken en daarbij een tweede kans gaat krijgen. 

Wordt vervolgt….

Lieve groet Mariëlle