Marielles blog over de wijkzorg deel:82 Kan het nog erger

Ze is pas 62 jaar, en weet dat ze niet ouder gaat worden dan dat. Al jaren heeft ze te maken met ziekte en heeft daardoor veel klachten. Desondanks probeert ze er wat van te maken.
Twee en een half jaar geleden kreeg ze een diagnose die niet goed was.. Toch is ze er nog, maar het gaat niet goed. Ze heeft veel pijn, de medicatie wordt aangepast, ze krijgt een pijnpomp. Het lijkt het te helpen. Wanneer ik op een maandag bij haar ben, zegt ze vol trots dat ze op zaterdag in het winkelcentrum is geweest, ze straalt en is echt trots. Wie weet heeft ze nog even.

Nog dezelfde week gaat het echter toch niet goed, de pijn wordt erger en de medicatie wordt aangepast. De kerstdagen staan voor de deur en ze wil deze met haar kinderen
doorbrengen. Dat dit haar laatste kerst gaat zijn, dat is wel duidelijk. De huisarts komt en ziet de achteruitgang.

Mevrouw geeft aan dit niet lang meer vol te houden. Er worden medicijnen
besteld voor als het nog slechter gaat en mw geeft aan na de feestdagen te willen gaan
slapen om niet meer wakker te worden. Er wordt kerst gevierd en mw lijkt rationeel. Tijdens de avonddienst geeft zij te kennen er klaar voor te zijn; de afspraak met de huisarts staat de volgende dag gepland om een uur. Mijn collega beantwoord nog vragen en licht de familie in over hoe een sedatie in zijn werk gaat.

Terwijl ik in de wijk bezig ben met cliëntenzorg , gaat mijn telefoon. Het is mw. ze is volledig in paniek, huilend vertelt ze dat ze is gevallen, kan het nog erger? Ik probeer haar gerust te stellen en geef aan dat ik zo snel mogelijk naar haar toe kom. Ik licht mijn collega’s in en ga naar mw. Op de fiets schat ik in wat ik aan zal treffen.Binnen tien minuten ben ik bij mw.

Haar zoon is inmiddels aanwezig en heeft de ambulance aan de lijn. Mw is in tranen en ook mw haar partner, weet het even niet meer. Terwijl ik achter Mevrouw ga zitten en haar troost komt ze wat tot rust. Ze heeft pijn in de ribben. Ze denkt dat ze iets heeft gebroken. Opname in het ziekenhuis wil ze pertinent niet. Thuis blijven en overlijden in haar eigen bed, dat is haar wens.
Met vereende krachten, krijgen we mevrouw in haar eigen bed.

Vervolgens bel ik de huisarts; ik mag mevrouw iets kalmerend geven en we laten de afspraak voor de middag staan, tenzij de situatie verergert. Wanneer ik mevrouw haar medicatie heb gegeven, spreek ik af dat wij bereikbaar zijn en over twee uur weer bij haar zullen zijn. Ondertussen is ook mijn collega gekomen.

We vervolgen onze routes om daarna weer naar mevrouw te kunnen gaan. Terwijl we
aankloppen komt de zoon naar beneden, hij vertelt dat zijn moeder rustig is en dat het weer wat beter gaat met haar. De ribben lijken gebroken of zwaar gekneusd, maar mevrouw ligt comfortabel in haar eigen bed. Nu ze zo rustig is praten we wat over haar leven en hoeveel zij al heeft moeten doorstaan. Ze wil nog niet dood, maar ze kan niet meer.

We helpen mevrouw met opfrissen en andere kleding aandoen en dan gaan we de pompen
klaarmaken voor de sedatie. Mevrouw had al een pomp voor de pijnbestrijding en daar komt een pomp bij waarmee slaapmedicatie wordt gegeven. Bij sedatie door een pomp krijgt een cliënt een zogenaamde vleugelnaald, waarmee de medicatie continu wordt toegediend.
Wanneer de huisarts is gearriveerd sluiten we de beide pompen aan. Nadat de familie nog even een moment heeft gehad met mevrouw om afscheid te nemen, starten wij onder toeziend oog van de arts de pompen.

Mevrouw hoopt spoedig in slaap te zijn en vraagt expliciet ervoor te zorgen dat zij diep gaat slapen. We beloven om, volgens protocol, mevrouw te observeren en de medicatie op te hogen om haar zo comfortabel mogelijk te houden. De huisarts geeft aan gedurende de komende dagen bereikbaar te zijn voor ons, om te overleggen. Dit blijkt ook echt nodig te zijn, want de situatie is best complex.

Mevrouw is comfortabel en wij zijn aanwezig als steun voor haar echtgenoot en hun
kinderen. Ons team verzorgt mevrouw met veel compassie en de nacht wordt waargenomen door mijn collega. De betrokkenheid is groot, allemaal vinden we de situatie op ons eigen manier zwaar. We doen wat we kunnen , mevrouw overlijdt binnen een aantal dagen in het bijzijn van haar kinderen.

Lieve groet Mariëlle