Mariëlle’s blog over de wijkzorg deel 79: Soms lukt het mij ook niet

Ik ben weer terugkomen van vakantie en ik heb in die twee weken toch weer het een en ander gemist. Een collega die weggaat, andere collega gaat stoppen met de opleiding. Veel nieuwe cliënten erbij en een volle mailbox. Het is in één keer weer “vol aan de bak.” Leerlingen die ik begeleid, hebben hard gewerkt en dat werk moet worden nagekeken en voorzien worden van feedback.  Ondertussen moeten we ook even overleggen met het mobiele covid team over de huidige werkwijze. Want covid is nog lang geen verleden tijd. Kortom het is druk. Stiekem houd ik hier wel van hoor. In de avond doen we nog een digitaal teamuitje, inclusief wijn! 

De volgende dag ben ik vrij want dat is mijn vaste oppasdag. Terwijl de kleine slaapt komt mijn collega even op de thee. We hebben altijd wat te kletsen, we begeleiden samen leerlingen etc. Wij kennen elkaar al heel wat jaren, daarbij zien we elkaar niet meer op kantoor dus even ‘een momentje’ afgesproken .Ondertussen word ik gebeld door een andere collega om te vragen of ik de dag erna een naaldje wil plaatsen bij een voor mij onbekende mevrouw in verband met euthanasie.  Ik geef aan dat ik dat  wil doen, ik doe het alleen onder de voorwaarden dat er een back-up aanwezig is voor het geval het niet wil lukken.

De volgende dag ben ik super vroeg wakker. Het belooft een drukke dag te worden.De ochtend verloopt best goed, ik loop op schema . Ik maak kennis met nieuwe cliënten en  ik heb contact met een huisarts ivm een spoedopname. Aan het  begin van de middag ga ik met mijn collega naar de nog onbekende mevrouw. Er is een dochter aanwezig en mevrouw geeft aan dat zij blij is dat de dag gekomen is. Dit terwijl ze nog geen maand daarvoor pas de diagnose had gekregen. Longkanker met uitzaaiingen. De pijn is niet te doen en mevrouw weet heel zeker: dit wil zij niet.  Ik zie een oude, dunne dame. Terwijl ik de vaten inspecteer, begin ik te twijfelen. De vaten zijn zo ragfijn en het stuwen gaat moeilijk. Ik vraag mij af of dit gaat lukken.Ik probeer op beide armen eenmaal het infuus te plaatsen, maar het gaat niet. Mevrouw geeft pijn aan en het  infuus loopt niet. Ik stop en geef aan niet nog een keer te willen prikken. Mevrouw en haar dochter zijn teleurgesteld en ik natuurlijk ook; dat het niet gelukt is. Terwijl ik aangeef dat ik een back-up ga bellen, geven dochter en mevrouw aan dat zij mijn werkwijze wel begrijpen.

Met de huisarts pleeg ik overleg en leg uit dat mevrouw – naast de slechte conditie van de vaten – ook wat uitdrogingsverschijnselen vertoont . Ik vraag of er een kinder-infuus kan worden geregeld en of er een ambulancebroeder is die de naald kan plaatsen. De huisarts zegt het te gaan regelen. Ik geef dit door aan  de familie,  na mij nogmaals  te hebben verontschuldigd nemen we afscheid. Ik baal dat het mij niet is gelukt. Maar lang tijd om daar  bij stil te staan heb ik niet, de telefoon gaat weer.

Nu in de avond schrijf ik dit blog en denk ik aan mevrouw, zij is zojuist overleden en ze hoopt haar zoon weer te gaan ontmoeten.

Lieve groet Marielle