Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 62: Niet te bevatten

Het is maandagmiddag, ik ben vrij, maar ik heb de bereikbaarheidsdienst voor het Covid Team. Mijn werktelefoon gaat. Het is de transferverpleegkundige van het streekziekenhuis. Zij geeft aan zojuist een aanvraag te hebben verstuurd naar de mail, want ze weet niet meer wie ze moet vragen. Ik pak mijn iPad erbij en lees de gestuurde gegevens. 

Ik lees en ik herken de naam op het document, ik zie de leeftijd, zelfs nog jonger dan ik. De zorgvraag is eigenlijk heel simpel, mevrouw wil naar huis en heeft hulp nodig. Mevrouw is in haar laatste levensfase en wordt verdacht van Covid-19. Hiervoor moet zij geïsoleerd worden verpleegd. Doordat het geen onbekende is, weet ik informeel al wat er speelt. Ik denk maar één ding: natuurlijk moet zij naar huis, naar haar man en kinderen en haar vrienden om haar heen hebben. Niet in een kamer in een ziekenhuis met zeer beperkt contact. Ik spreek met de transferverpleegkundige af haar binnen een kwartier terug te bellen. Maar ik beloof dat we het gaan regelen, hoe dan ook, deze vrouw moet naar huis.

Dan stuur ik een bericht op onze hangout chat groep van het (slapende) Covid Team, waarin ik kort de situatie beschrijf. En hoe geweldig is dat, binnen 10 min is het rooster voor de eerste week rond. Ik bel met het ziekenhuis en geef aan dat het geregeld is. Mevrouw kan naar huis, naar haar gezin. 

Mijn collega treft mevrouw de eerste ochtend aan in een emotionele setting. Wat moeten we nou? De testuitslagen zijn niet duidelijk. Drie testen zijn er gedaan, allen negatief, maar de longarts heeft toch verdenking van Covid-19 op basis van de longfoto. Wat betekent dat voor het gezin? Isolatie, geen vrienden meer over de vloer? Juist nu hebben ze zo veel behoefte aan steun. Kinderen niet meer naar school? Bovenop alle ellende ook nog deze onzekerheid, het is niet te begrijpen. Mijn collega kan toch veel betekenen voor hen, gewoon door er te zijn en hen te steunen. 

Wanneer ik de volgende ochtend aanbel, krijg ik goed nieuws te horen. Er is gisteravond nog gebeld door de oncoloog, mevrouw heeft geen Covid-19. Ik hoef mij niet in te pakken, maar ga wel de zorg verlenen. We praten over de afgelopen week en hoe nu verder. Tevens bespreek ik dat dit ook betekent dat het reguliere team de zorg gaat overnemen. Tijdens de zorg bespreken we de wensen van mevrouw en leg ik contact met het team. We spreken af om de zorg warm over te dragen. Samen met mijn collega heb ik afspraken gemaakt en zo was vandaag mijn laatste zorgmoment. De schoolvakantie gaat beginnen, en haar laatste levensfase is begonnen. 

Ik heb afscheid genomen van een bijzonder, positief mens. En ik hoop dat zij nog een paar mooie herinneringen kan gaan maken met haar kinderen en partner. Maar dat dit verdrietig is en niet te bevatten, dat maakt mij nederig.

Lieve groet,
Mariëlle