Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 61: Mooie verhalen

Tijdens mijn werk in de tijdelijke Covid-route maak ik veel contact met nieuwe cliënten. Het ene nieuwe levensverhaal na het andere komt mij ter oren. Vanmorgen was ik bij Wil, een dame van 84 jaar. Na ziekenhuisopname en tijdelijk verblijf op een covid unit, nu sinds een week weer thuis. Haar eigen vertrouwde plekje. Ze woont er al tientallen jaren, eerst samen met haar man, die 6 jaar geleden is overleden, nu dus alleen. Ze woont in een zogenaamde duplexwoning. Ooit gebouwd als reactie op een grote woningnood; twee huizen in een normale eengezinswoning. Nu – ruim 30 jaar later – is de woning nog steeds op die manier in gebruik.

Mevrouw woont beneden en boven haar twee geweldige buren. Ze heeft zelf geen kinderen en dat is soms een gemis. Maar deze twee buren zijn zo goed voor haar, zij doen alles voor deze lieve vrouw. Van boodschappen tot huishouden, koken en ook gezelligheid bieden. Kortom, ze zijn blij met elkaar.

Tijdens het zorgmoment praten we over van alles, haar leven, het missen van haar man en de uitstapjes met vriendinnen. De gesprekken worden steeds intenser. En zo vertelt ze mij dat ze een aantal jaar geleden haar huis wilde verkopen, zodat ze wat makkelijker kon gaan leven. Toen de bovenburen dit hoorde twijfelde zij geen moment en boden haar aan om haar huis te kopen, zodat zij kon blijven wonen zolang ze leeft. Terwijl ze dit vertelt, glimlacht ze breed. Wat een prachtige aanbieding.

Tijdens de intensieve zorgmomenten zie ik dat mevrouw goed herstelt en vraag ik haar naar haar wensen voor de toekomst. Nou daar weet ze wel antwoord op. Ze wil weer op vakantie met al haar vriendinnen. Want al haar vriendinnen zijn weduwe en daarom kunnen zij vaak samen op stap en elk jaar op vakantie. Mevrouw vraagt zich af of het ooit nog zal lukken om weg te gaan. Terwijl ik haar aankijk en zeg dat ik zelden zo een sterke persoon heb meegemaakt, lacht ze dankbaar. En zo nam zij zich voor om met haar vriendengroep weer een vakantie te gaan plannen.

Mooie en bijzondere levensverhalen hoor ik dus; zoals deze mevrouw die haar weg heeft gevonden. Zonder kinderen, haar man verloren, maar desondanks niet bij de pakken neer gaan zitten. Het heft in handen genomen en wat van het leven willen maken. Een wijze les!

Lieve groet,
Mariëlle