Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 47: Als afscheid nemen moeilijk is

Bijna 70 jaar, een trotse moeder en oma. Begin van het jaar wist ze het zeker. Ze wilde stoppen met roken, het lukte maar niet. Daarom toch maar naar de huisarts gegaan voor hulp. Van het een kwam het ander, met als eindoordeel kanker. Op meerdere plekken in het lichaam en in haar hoofd. Chemotherapie volgende, zware kuren kreeg ze te verduren. Opnames in het ziekenhuis, complicaties en veel pijn en ongemak. Beter worden kon ze niet, maar de kwaliteit van leven en het leven verlengen werd een doel op zich.

Na negen behandeling in het ziekenhuis wilde mevrouw niet meer; ze wilde naar huis. Thuis werd ze liefdevol verzorgd door haar partner en zoons. Alles hadden ze voor haar over. De liefde en hechte band was zichtbaar en voelbaar. Gedurende het ziekteproces voerden wij vooral gesprekken. Over van alles wat voor mevrouw belangrijk was. Hele intense momenten, die ik samen met een collega om de beurt voerden met haar. De tijd versterkte onze band en de zorg werd langzaam geaccepteerd.

Familie deed heel veel zorg voor mevrouw, want ze vond het verschrikkelijk om geholpen te moeten worden met toilet gang en wassen. Langzaam groeiden het vertrouwen en we spraken over hoe ze het einde zag. Eigenlijk wilde ze er niet aan denken. Het loslaten van al haar dierbaren deed haar zo veel pijn. Toch sprak ze over de mogelijkheden van euthanasie of palliatieve sedatie. De huisarts was zeer betrokken en had de euthanasiewens van mevrouw gehoord en had de hiervoor benodigde stappen ondernomen.

De pijn werd erger, pillen en pleisters hielpen niet meer afdoende. In overleg met huisarts werd er een pijnpomp aangesloten. De dood was onderweg, de keuze om eruit te stappen werd vooruitgeschoven. Mevrouw kon geen besluit nemen. De dagen die volgde gaf ze aan zich moe te voelen, maar de pijn was te dragen er hoefde niet meer pijnbestrijding te komen. De angst voor het overlijden en het achterlaten van haar dierbaren was zichtbaar en voelbaar. Tijdens het zorgmoment wat ik met mijn collega uitvoerde, zagen wij veel signalen, mevrouw had veel pijn, verdriet en verzorgen op bed was moeizaam. 

Tijdens dit moment zagen we mevrouw meerdere malen breken. Het afscheid van haar kleinkinderen was hartverscheurend. Mijn collega en ik liepen even weg van het verdrietige tafereel. Met moeite hielden wij onze emoties onder controle. Toch ging ik nog in gesprek met haar over het slapen om langzaam dood te gaan of toch het afscheid en euthanasie? Mevrouw gaf aan het even niet te weten. Na toestemming van haar gebeld met de betrokken huisarts. Zij zou nog bij mevrouw langs gaan en daarna mij nog even bellen. Zo fijn als het contact met een arts zo hecht is. Na de zorg nam ik afscheid en heb ik samen met mijn collega even bij moeten komen van de heftigheid van deze situatie. 

Toen later op de dag de huisarts mij belde, bevestigde zij ook de snelle achteruitgang. En spraken we over hoe we elkaar konden vinden als er actie moest worden ondernomen. Nachtzorg werd ingezet en met elkaar hoopte we dat mevrouw zo comfortabel mogelijk zou kunnen zijn. Toen zat mijn dienst erop. De avond die volgende dacht ik veel aan haar. En toen ik om 7.15 de volgende ochtend een appje ontving van mijn collega, voelde ik opluchting. Mevrouw was overleden, rustig in haar slaap, zonder ingrepen van buitenaf. Gelukkig ze heeft de keuze niet hoeven maken. 

Ook dit was weer een heftige situatie die mij raakt. Deze leeftijd was ook mijn mama. Te vroeg gegaan, nog midden in het leven. De gedachten aan deze mensen zorgt dat ze in herinnering blijven . 💖

Lieve groet,
Mariëlle