Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 33: Zondagochtend
Het is 7:15 als ik de deur uit ga naar mijn werk. Het is zondag, er is bijna niemand op straat. Na de koffie gaan mijn collega en ik aan de slag. Hopen dat de cliënten ook al wakker zijn. De een is al vroeg op, de ander slaapt op zondag een uurtje langer.
Het is momenteel rustig in de wijk, dus kan ik iets meer tijd nemen voor de cliënten. Zij hebben het in het weekend doorgaans zwaarder. Een cliënt in het bijzonder heeft het echt moeilijk en kan daar zeer emotioneel van worden. De dagbesteding is dicht, de kinderen en kleinkinderen hebben hun eigen activiteiten. Kortom echt een dag om je eenzaam te voelen en niet weten wat te doen. Dus als het kan, dan starten we de dag even rustig op door samen te zitten en te kijken wat er de dag gedaan kan worden. We kijken in de agenda en in de televisiegids, soms help ik even met de kruiswoordpuzzel. Samen drinken we een kop koffie en kletsen we wat. Wanneer ik iets langer ben geweest dan gepland en weer op weg ga naar de volgende cliënt, zwaait ze mij uit met een brede glimlach.
Wanneer ik na de route weer terug ben op kantoor, wordt er gebeld. Een echtgenote van een cliënt belt in paniek op. De situatie van haar man is acuut veranderd, hij gilt het uit van de pijn, ze weet niet meer wat te doen. Samen met mijn collega gaan we naar het echtpaar om de situatie in te schatten. We weten niet wat we gaan aantreffen, dat blijft altijd spannend.
Aangekomen zien we dat meneer pijn heeft, hij ligt bont en blauw in bed. We doen de controles en bellen met de huisartsenpost. De situatie is al een week onrustig, meneer heeft in het verleden ook al dit soort klachten gehad en geeft al de hele week aan dat hij denkt dat hij een aneurysma heeft. De huisarts is meerdere keren geweest, maar kan eigenlijk niets doen, behalve pijnstilling voorschrijven. Dit komt omdat meneer heeft aangegeven dat hij niet meer opgenomen wil worden in het ziekenhuis of waar dan ook.
Met deze gegevens hebben wij een belangrijk doel voor ogen. Meneer moet zo min mogelijk pijn of ongemak ervaren. Ondertussen is de familie op de hoogte gebracht door de partner van meneer. De huisarts die de visite doet is een onbekende voor meneer en luistert naar het echtpaar. De wens van meneer om niet opgenomen te worden, wordt gehoord. Pijnbestrijding en een mogelijkheid voor slaapmedicatie worden afgesproken. Als de huisarts weg is, praten wij nog even na met de partner en de familie, tevens passen we het aantal zorgmomenten aan. Dan nemen wij afscheid en gaan terug naar kantoor.
We praten na, het is best wel een heftige situatie, die duidelijk niet goed gaat aflopen. Wat kunnen wij nog beteken voor deze man? Wat is het vooruitzicht? We spreken af om de volgende dag met de eigen huisarts een plan te gaan maken voor de komende dagen. De zondag die zo rustig begon, heeft een hectisch staartje gekregen.
Lieve groet, Mariëlle
