Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 20: Als het echt zelf niet lukt

Zelfredzaamheid stimuleren door terughoudend zorg bieden en daarbij de cliënt zoveel mogelijk zelf laten doen: één van de taken van de wijkverpleging. Wij zetten ons iedere dag in om de cliënt daarin zo goed mogelijk te begeleiden. Daarbij gaat het niet alleen om oude mensen, maar ook om relatief jonge mensen. We zijn er voor iedereen. Soms laten we  cliënten versteld staan van zichzelf; hun zelfredzaamheid vergroten tot een niveau waarvan ze nooit hadden verwacht dat te kunnen bereiken. Met trots kan ik vertellen dat we een cliënt van 86 jaar met diabetes hebben aangeleerd om zichzelf insuline toe te dienen. Ook het spuiten van bloedverdunnende medicatie lukt vaak. Ondanks deze successen zijn er ook situaties waarin het gewoonweg niet lukt.

Een jonge vrouw (19) had een ernstig ongeluk gehad. Ze verbleef hierdoor lange tijd in het ziekenhuis, waarbij zij meerdere operaties moest ondergaan. Ze had veel pijn, kortom het was een zeer traumatisch ervaring. Na lange tijd mocht ze eindelijk naar huis op voorwaarde dat zij gedurende drie weken bloedverdunnende medicatie zou gaan injecteren. Simpel zou je misschien zeggen, dat is toch aan te leren? Maar daar ging het fout. Ze was doodsbang voor de prik. Zo bang dat ze zich opsloot in haar slaapkamer. Er was afgesproken dat zij dagelijks naar de huisarts zou gaan, zodat zij haar zouden leren om het zelf te doen, maar het lukte niet. Dagelijks naar de assistente van de huisarts was een hele onderneming, dus werd de wijkverpleging ingezet.

We hadden afgesproken dat twee collega’s haar zorg op zich zouden nemen. En in plaats van avond zorg te bieden, planden we een zorgmoment in de middag in. Op deze manier hadden wij de tijd om te voldoen aan haar zorgvraag. Allereerst ben ik begonnen om gewoon een gesprekje te houden over haar ongeluk, de tijd in het ziekenhuis, we spraken over de prikangst en zochten een manier om er niet zo’n ding van te maken.

Al kletsend legde ik spullen klaar en spraken wij af hoe ik de prik zou zetten en of ik dit aan haar moest laten weten of niet. De eerst keer hield zij haar adem in en zette zich schrap. Uiteindelijk viel het toch mee, maar de spanning was te zien en ontlaadde zich in tranen. Na een aantal dagen achter elkaar had ik de juiste manier gevonden en al kletsend haar af te leiden ging het prikken steeds makkelijker. Het was mooi om te zien hoe haar vertrouwen groeide.  

Het is niet gelukt om haar zelfstandig  te maken, maar het prikken ging steeds makkelijk. En haar vertrouwen bleef groeien. Ze ging steeds meer openstaan voor adviezen en ze kwam weer vaker haar kamer uit. Haar moeder gaf aan zo blij te zijn met de positieve invloed die wij hadden op haar. Na drie weken hebben wij afscheid genomen en keek ze terug op een bijzonder periode, waarin zij zich had herpakt en weer wat meer vertrouwen had in zichzelf en haar toekomst.

Zo zie je maar hoe waardevol en belangrijk cliëntgericht handelen is. Niet automatisch standaard protocollen volgen. We doen het even voor en je mag het zelf doen. Ook als je nog niet oud bent heb je soms een steuntje in de rug nodig.

Lieve groet Mariëlle