Marielle´s Blog over de Wijkzorg: bekijken door de ogen van een student
Ze is pas 73 jaar en maakt al jaren gebruik van thuiszorg; haar steunkousen kan zij niet zelf aan doen. Ze woont alleen, haar zoon woont begeleid en haar man is al jaren geleden gestorven. Ze heeft last van angsten, is bang voor al het onbekende, noemt zichzelf dwangmatig.
Het moment dat Mw. in zorg kwam, namen wij haar over van ons buur-team. Ze moet wennen aan ons, aan onze werkwijze. Wij werken met leerlingen en proberen haar te motiveren om zelfstandig te worden en haar te motiveren om dingen te ondernemen haar regie te pakken op haar bestaan. En het lijkt effect te hebben; Mw. begint steeds vaker over het zelf doen van dingen en het krijgen van meer vrijheid. Ondertussen zien wij haar benen nooit dik en het idee krijgen alleen maar een sociale functie te vervullen…
Een van de stagiaires pakt het op en gaat met de hulpmiddelen aan de slag en kijkt waar mw nog meer behoefte aan heeft. Want haar sociale netwerk is nihil. Mw heeft tijd nodig om aan het idee te wennen, dat zij ons niet meer dagelijks gaat zien. Want zoals ze zelf zegt, heeft ze wel behoefte aan een praatje. We onderzoeken of er een telefooncirkel is, of dat mw een buddy of vrijwilliger zou kunnen krijgen. Ze vind het spannend en is onzeker.
Er wordt overleg gepleegd met de arts over evaluatie van de steunkousen en wanneer blijkt dat deze geen toegevoegde waarde hebben, kan het hele hulpmiddelen traject weer in de koelkast. We bouwen de zorg af naar twee keer per week, om te monitoren of het goed gaat met mw haar benen, huid en welbevinden. Ze geeft aan ons te missen, maar heeft weer een oud familielid gesproken. En gaat om de dag naar de winkel. Ze is zich steeds meer bewust van haar eigen regie.
Wanneer ik vandaag bij haar ben, geeft ze aan dat het goed gaat met haar, het heel goed te vinden dat wij de zorg hebben geëvalueerd en de steunkousen niet meer hoeven. Wanneer Ik het heb over een buddy of vrijwilliger, geeft ze aan dat dat nu niet hoeft. Misschien in de toekomst, ooit, zegt ze. De cliëntsituatie is kwetsbaar, maar doordat mw meer inzicht in haar eigen rol krijgt, kan zij haar leven weer meer zelf invulling geven waardoor de wijkverpleging nu niet meer dagelijks nodig is..
Zo zie je maar, ook na jaren zijn er mogelijkheden om te kijken naar andere mogelijkheden dan dagelijkse zorg. Mede door studenten met een frisse blik blijf ik scherp.
Lieve groet Mariëlle
